از قلم، از نفس، از آسمان افتاده

اگر برادران رایت می‌دونستند روزی انسان از شدت درد، بال در می‌آورد و بالِ هواپیما، نماد سقوط می‌شود تا پرواز، ترجیح می‌دادند استعدادشان تباه شود، آه شود، ماه شبِ آخر ماه شود، تا نه یازده سپتامبری رخ دهد و نه تلافی یازده سپتامبری، نه پریدنی به امید بهار آزادی‌و نه پریدنی به امید مجسمه‌ی آزادی.
به راستی دنیا بعد از این همه تلاش برای آزادی و عدالت، بشر را به کجا رسانده است؟ توی صف بال مرغ یا بال هواپیما؟!! دود از کله‌ی آدم بلند می‌شود، دودی که خبر از نوشابه‌های گازدار سرمایه‌داری می‌دهد: در لحظه زندگی کن، در لحظه‌ی مرگ. مردم افغانستان دارند به سمت فرودگاه کابل می‌روند، ما هم دوازده بهمن پنجاه و هفت داشتیم به سمت مهرآباد و بوی گل و یاسمن، ‌‌می‌رفتیم. آن‌ها می‌روند که بروند و ما می‌رفتیم که بیاوریم. آن‌ها از دست عمامه فرار می‌کنند و ما برای عمامه‌ها دسته گل ‌‌می‌بردیم. آن‌ها از ترس تجاوز، خانه‌‌ی خود را به دوش می‌کشند و ما متجاوز به خانه، تن و وطن را در آغوش ‌می‌کشیدیم. ببین آن‌ها عقب‌مانده‌اند یا مایی که می‌خواستیم به عقب برگردیم؟ دیدیم دو هزار و پانصد سال قبل خیلی عقب می‌شود، ترجیح دادیم به هزار و چهار صد سال قبل برگردیم. نه، ما خوشی زیر دلمان نزده بود. از درد تیربارانِ گلسرخی و گل‌های سرخ به خیابان آمده بودیم. آری روسری نداشتیم اما می‌خواستیم آقا بالا سر هم نداشته باشیم. مجنون عکس ماه شده بودیم، فکر می‌کردیم پیامبری خواهیم داشت که گر بر سرش خاکروبه بریزند، به عیادت برود و امیری که گر بر صورتش آب دهان بپاشند، نه به خاطر خون‌خواهی، برای فرار از خون‌خواهیِ چشمان، بر‌می‌خیزد. و سیدالشهدایی که سرش می‌رود اما قولش نمی‌رود. ما نمی‌خواستیم ایران را احمد شاهی باشد که از ترس چکمه‌ها فرار کند، ما دنبال احمد شاه مسعودی بودیم که خودش پیش از شهرها سقوط کند. ما نمی‌خواستیم ایران را رضا شاه، محمد رضا شاه، اشرف غنی‌ای باشد که روس، انگلیس و امریکا به او بگویند برو و او روغن ریخته را نزد امامزاده کند: رفتم چون نخواستم خونی ریخته شود. ما می‌‌خواستیم اصلا شاهی نباشد، قصر و زندان قصری نباشد. اما سایه‌ی خدا رفت و روح خدا آمد، دست خدا بر سر ما، از توی آستین موسی در آمد.
حالا تازه می‌فهمیم آزادی را با هواپیما نمی‌آورند، نه بیست سال قبل، نه دو تا بیست سال قبل. نه با دسته گل نه با گلدسته. اگر چنان باشد بادِ هوا خواهد بود و در خاک ریشه نمی‌دهد. راست می‌گویند حزب باد بکاری، طوفان درو می‌کنی و نه مرغ طوفان. ارتش هم اعلام بی‌طرفی می‌کند، مثلِ ایرانِ جنگ جهانی می‌شوی، پُلِ پیروزی یعنی عین شکست می‌شوی. حالا این وسط چه قدر آدم باید به کشتن داده ‌شوند تا شکست، دوباره کنار حصر بنشیند، و آبادان و خرمشهر، آباد و خرم شوند؟
می‌بینی در امپراطوری ایران، همیشه فارس زبان بودن، به تو پست و مقامِ دولتی نمی‌دهد، گاه جای تو روی بال هواپیما می‌شود.
نه طالبانِ اصلاح شده کنیز نمی‌خواهد و نه سرمایه‌داری تمیزِ امریکا، برده. نه اطلاح طلبان زن را به کابینه راه می‌دهند و نه دین استالینی به زن، برابری‌ای غیر از زیر سبیل، دو لب، نشان می‌دهد. 
نه امریکا و نه مرگ بر امریکا، نه دلگرم به کریسمس هزار و نهصد و هفت و هشت با رییس جمهور امریکا و نه جنگ سرد و نبرد با امریکا، هیچ کدام برای خاورمیانه رستاخیز نخواستند، آن چه بود فرار روز رستاخیز و قرار حزب رستاخیز. حتی رییس‌جمهور فرانسه هم، از پناهجویی ما می‌ترسد و نه از بی‌پناهی ما. و این همان سرزمینی‌ست که به روح خدا پناه داد تا روح همه‌ی ما در بهشت زهرا، شاد شود.
نگو چرا این همه مسلمان به خانه‌ی خدا پناه نمی‌برند؟ آن پارچه‌ی مشکی روی کعبه ندیده‌ای؟ مگر خبر نداری خدا را کشته‌اند؟ آگهی ترحیم او، نامش را بر روی پرچم‌های عربستان، ایران و طالبان ندیده‌ای؟ 
نگو طالبان را با اسلام نسبتی نیست. مگر حسین را چه کسانی سر بریدند؟ جز مسلمانان؟ جز حکومت اسلامی؟ جز جمهوری که به کربلا رفته بودند؟ جز جمهوری اسلامی؟ البته که کل ارض کربلا و کل یوم عاشورا،  اما هر روز با یک سر و گردن بالاتر. نه اسیر زن، زینب، حق سخن گفتن دارد و نه اسیر بیمار، سجاد، لباس عافیتی بهتر از کفن دارد.
می‌گویند حسین به ما یاد داده است که مرگ سرخ بِه از زندگی ننگین است، اما نمی‌گویند مشروط به آن که خون را تو بدهی، نه آن که، مردم به تو هدیه بدهند. ور نه این دین همه‌اش شعار می‌شود . محرم و صفر کلاس درس یزیدتر شدن می‌شود. مردم بر سر خویش می‌زنند و حکومت بر سر مردم. دستگاه سرکوب چو گوشتی به استخوان چسبیده ببیند، فیلش یاد آبان و سگش هارتر می‌شود. آری حسین حسین شعار ماست، خود، یک اعتراف می‌شود. آن که سر و پا می‌داد جایش با بی سر و پا، پر می‌شود. آن که دست و پا می‌داد، جایش با دست‌بوس و پابوس پر می‌شود.
می‌گویند برای آزادی سر از پا نمی‌شناسند. راست می‌گویند میان دو پا از سر، سربلندتر می‌شود.
حرف زیادی زده است، زیاد حرف زده است. سربازان گمنام امام زمان، طالبانِ اصلاح آمده‌اند دم در. برق نیست، آیفون کار نمی‌کند. سرزده آمده‌اند، بدون هماهنگی، نه با او، نه با اداره‌ی برق. آمده‌اند که بگویند وقتی هیچ چیز طبیعی نیست او را چگونه آرزویی‌ست که مرگ هر کس طبیعی باشد؟ آیه‌ی قرآن می‌خواندند: لقد جئتمونا فردی. همانا نزد ما تنها آمدید. حال آن که نزد او تنها آمد‌ه‌اند.
می‌گویند کارتان تمام هست، مذاکرات صلح کنید می‌شوید افغانستان. آزادی را برایتان بیگانه بیاورد می‌شوید عراق. اصلا آروغ لاییک بودن بزنید باز می‌شوید اردوغان. نیت بهار کنید و زورتان نرسد می‌شوید شام. بهاران خجسته باد سر دهید و زورتان برسد می‌شوید همین امروز، همین جمهوری. با این همه راه‌های بسته، در این خاورمیانه به چه امید بسته‌اید؟ غم نان بخورید و غم افغان نخورید. این همه سر به هوا، از هواپیما نگویید. اصلا چرا غم؟ یوسف گم گشته چهل و سه سال قبل، به کنعان، به تهران بازگشته است. کاری نکنید انتقام برادران یوسف را از برادران رایت بگیریم. بال هواپیمایتان را درست در لحظه‌ی پریدن، با تیرکمان سپاه ابرهه بزنیم. ما سنگ‌هایمان را با خدا وا کرده‌ایم و در خانه‌ی خدا نشسته‌ایم. به یاد مستمندان، نیز، یک عدد حجر الاسود به شکم کعبه بسته‌ایم. شما به سنگ‌ریزه‌های ابابیل و رمی جمرات مستضعفان، دل بسته‌اید؟
اصلا کدام سنگ؟ ما سنگ‌ها را بسته‌ایم و سگ‌ها را گشاده‌ایم. زمین به دور قبله‌ی عالمِ ما می‌گردد، به مرکز ایشان، هر روز، جهنم را تا بهشت کمان می‌زنیم. سینه به سینه نقل کنید که ما بر سرتان می‌زدیم و شما بر سر و سینه‌هایتان.  اگر مشکِ عباس علمدار را با تیر زدند، چه غم؟ اگر آب برای اهل حرم نداشت، برای ما اهل بیت و مدافعین حرم، نان، که داشت. نداشت؟
حرف‌هایشان تمام می‌شود، نمی‌خواهند با حرف، کارش را تمام کنند. دارد نماز شبشان قضا می‌شود. قضا و قدر هست، گاه نخ تسبیح، طناب دار می‌شود. 
اما اون بالا چراغی روشن هست. یک نفر توی این شهر نخوابیده، تا دیر وقت، توی دسته‌های عزاداری و مجالس پایکوبی نتابیده. طبقه‌‌اش بالاست اما از طبقه‌ی بالا نیست. گوشی آیفون توی دستش هست اما دستش گوشی آیفون نیست. با این همه، او لحظه‌ی زمین افتادن یک خاورمیانه‌ای را پخش کرده است، کاری که رسانه‌های سرمایه‌داری تنها به وقت افتادن از هواپیما می‌کنند. یعنی افتادن از چیزی که خودشان ساخته باشند. برای ایشان هنوز جاذبه‌ی زمین جذاب‌تر هست. سیبی که آدم گاز زد یعنی دین، برای شیطان نان داشت و سیبی که بر سر نیوتن خورد یعنی علم، برای سرمایه‌داری. کلا سیب گاز خورده، اپل، برای شیطان بزرگ جذاب‌تر از انسان زمین خورده هست. آری باید این میوه‌ی چهار فصل بهشتی را گاز زد و به قول رییس‌جمهور امریکا از چیزهای شاد، حرف زد. گیرم چند نفری از جهان سوم به جهان آخر، از آسمان به آسمان رفته باشند. گریه ندارد، خنده بر هر درد بی درمان دواست، بخند تا دنیا، تا جهان اول به تو بخندد. از چیزهای شاد حرف بزن. از شادی ارواح.
 

به رنگ کفن

خاورمیانه باید خوشحال باشد که کفنی به رنگ کاخ سفید، خانه‌ی شیطان بزرگ دارد.
خدا از خر شیطان پایین آمده است. خدا و شیطان بر سر آدم به تفاهم رسیده‌اند‌. شیطان بزرگ مجسمه‌ی آزادی را می‌برد و خدای بزرگ دختران آزادی را. دیگر هیچ دختری در افغانستان با آزادی به ورزشگاه نخواهد رفت، چشم حسودِ ورزشگاه آزادی کور شده است. مردم ایران عزادار کربلای غرب ایرانند، حال آن که کربلا را به شرق ایران برده‌اند. هیچ کس حواسش نیست، اگر این پیاده‌روی اربعین هست، پس چرا مرد و زن همسایه، دارند به سمت ایران می‌روند؟ دارند از کربلا دور می‌شوند. دختران از پا می‌افتند. از دهان می‌افتند. صدای عزاداری بلند هست، تنها دختر سه ساله‌ی حسین بر زمین، بر زبان می‌افتد. می‌گویند حسین برای زنده نگاه داشتن دینِ خدا قیام کرد، طالبان نیز به نام خدا، برای زنده نگاه داشتن نصف دینشان، در شلوارشان، قیام می‌کنند. مقام وزارت خارجه‌ی ایران، طالبان را امارت اسلامی خوانده است. حرف اسلامی که آمده بود دختران زنده به گور نشوند، چه خوب، زمین نماند. هیچ دختری کشته نمی‌شود، تنها زمین زده می‌شود و آرزوی گور، به گور می‌برد. اصلا اسلامی که کنار جمهوری، چنین ایرانی شود معلوم نیست کنار امارت چه ویرانی شود؟
صدای اذان صبح می‌آید. الله اکبر. خدا بزرگتر است. از کی؟ از چی؟ چه ایمان‌هایی که دارند به خواب ابدی فرو می‌روند. و دیگر برای هیچ اذانی، برنمی‌خیزند. خدا را در کدام کعبه زندانی کرده‌اند؟ و یا فرشتگان در کدام گوشش کینه‌هایشان را خالی کرده‌اند؟
خاورمیانه باید خوشحال باشد که همه با کفن، مُحرِم می‌شوند، می‌روند پیش خدا، نزد بالا خانه‌ی خدا.
راستی با این همه کفن، پس کفن‌پوشانِ کف خیابان چه شدند؟ مرزهای ایران تا بیت، عقب‌نشینی داشته‌اند ور نه، مدافعان حرم چه شدند؟
 

سرمایه

در جامعه‌ای که زن را هم‌چون بستنی، برای گاز گرفتن، لیسیدن و آب شدن می‌خواهد، در جامعه‌ای که می‌خواهد زن هم‌چون چوبِ بستنی لاغر باشد و خشکش بزند، یک زن نمی‌تواند رییس کارخانه‌ی بستنی‌سازی باشد، باید کالایی باشد برای تبلیغ یک کالا، باید با زبان بسته، بستنی تبلیغ کند. باید گاز بزند تا رییس، پولی به جیب بزند. البته که او هم پولش را می‌گیرد اما این رییس هست که تعیین می‌کند او کجا را گاز بزند؟ او را باید هنری باشد که نرها را جذب کند، با کولبری کردستان، با سوخت‌بری بلوچستان، با آب‌های از آسیاب افتاده‌ی خوزستان که کسی بستنی نمی‌خرد. اما سرمایه‌داری نباید از مردم فاصله بگیرد، او هم باید در اعتراض به نبودِ آب شرکت کند. باید کاری کند دلِ مردم بیشتر، آب شود. آخر هر چه باشد، او از آب، کره می‌گیرد. درست در همین لحظه هست که نطفه‌ی نظام بسته‌ی اسلامی با سرمایه‌داری بسته می‌شود. آری با حذف شدن، داستان دیگری برای دیده شدن ساخته می‌شود. با دستور به کات کردن آن کلیپ، آن را همه جا پِیست می‌کنند. هم نظام خشنود است و هم سرمایه‌دارِ رستگار. هم برای آزادی خط و نشانی دیگر کشیده‌اند، هم برای سرمایه‌دار ملاقه‌ای دیگر. زر و زور در تزویر به وحدت می‌رسند و حسابِ زن را در کوچه و بازار، با زیر کردن و رو کردن، با زیر و رو کردن، می‌رسند. یادمان نرود آن که پول فشنگ‌هایش را می‌گیرد، قشنگ، حساب همه چیز را دارد. دارو در بازار سیاه هست و شفا، پای منبر عمامه‌ها‌ی سیاه. می‌بینی چه قدر دستشان توی دست یکدیگر است؟ عجیب نیست که شاهد بازاری با لبان سرخ تو را تشنه‌ی بستنی می‌کند و آخوند درباری با لبان تشنه‌ی حسین، تو را به فکر کردن در تاریکی، دعوت؟ این نوادگان استالین هستند که پرچم سرخ را بالا می‌برند و کوتوله‌های سرمایه‌داری که سطح هنجارشکنی را پایین و پایین‌تر می‌برند، تا آن جا که همه آلت دست و آلتی در دست، زبان سرخ را با لبان سرخ گِل بگیرند.
سر کوچه، پارچه‌ی سیاه زده‌اند، آن که واکسنِ خوب زده است برای یتیمان حسین و آن که قسمت نبوده است برای یتیمی در حکومت ِحسین حسین شعار، یزید، افتخار.
یک ماه، بزن و بکوب، بوده است، تالارش در ایام کرونا باز بوده است، پولی به جیب زده است. حالا نوبتِ جیب دیگر است، نوبتِ ماهِ بر سر، بکوب. پول او مثل گناهان مردم شسته می‌شود. 
از گهواره تا گور ما، همه‌اش برای ایشان پول هست. از آن اذانی که در آغوش مادر، در گوش می‌خوانند تا نماز میتی که سینه‌ی قبرستان، بر تنِ بیهوش می‌خوانند. از آن اتومبیلی که زیر پای ماست تا گوشی موبایلی که توی دست ماست. از آن آب و برقی که به نام پابرهنگان و به کام بندگانِ روح خدا مجانی شد تا ستاد اجرایی فرمان امام که برای لباس ندوخته از پادشاه مقام، و از رعیت پول گرفت. هیچ کودکی زنده نمانده است تا عریانی دست و پای ما را فریاد زند‌. اصلا چه کسی فکرش را می‌کرد که منظور از مزرعه در آن حدیث الدنیا مزرعه الاخره، همان مزارع بیت کوین هست؟ در عجبم، پس چرا با این همه سودی که برایشان داریم، ما را این همه زود می‌کشند؟ شاید به خاطر همین هست که تاکید دارند فرزند آوریم. فرزندی که آقا زاده و هم‌نامِ آقا روح الله، کفران نعمت و زمزمِ پاره پاره نباشد، فرزندی که سرش سبز و بوی قورمه سبزی ندهد، آن قدر سر به هوا نباشد که سرش را به باد بدهد. فرزندی که اهل بخور بخور باشد، ولو شده یک بستنی. سری باشد توی سرها، میون سرمایه‌دارها، نه بر سر دارها. همیشه که رسانه چشم جامعه نمی‌شود، گاه در جامعه‌ای که واکسن نزده است، چشمک زدن خود به تنهایی رسانه می‌شود. این آخرین پیام سرمایه‌داریه: اگر آب ندارید، بستنی بخورید. بستنی آب شده. 
 

شکست به وقت پیروزی

کاروان المپیک ما، مَثَل لشگر شکست خورده شده است. والیبال، بسکتبال، تکواندو، دومیدانی، کشتی. از یک جا به بعد دیگر نمی‌بَریم، می‌بُریم. حتی طلای المپیک قبل ما، هجده ثانیه طاقت نمی‌آورد و درست در لحظه‌ی پیروزی، وقتی سر هست، خاک می‌شود و  مرز پر گهر، بی‌زَر می‌شود. مثل تاریخ‌مان، امیرکبیر و حمام فین، فرمان مشروطه و مجلس به توپ بسته، مصدق و کودتای بیست و هشت مرداد ، انقلاب پنجاه و هفت و دوازده بهمن، دوم خرداد و کوی دانشگاه، هشتاد و هشت و ظهر عاشورا، آبان و نیزارها، مهاجرت و سرنگونی هواپیما، واکسن کرونا و مرغ یک پا داردِ آقا. تو گویی هر امیدی به تغییر، تا سر، بر، نیاورده، سرکوب می‌شود و شمع‌هایی که با بادِ شکم سلطان خاموش می‌شوند. و در این کاروان حکومت زور، تنها کسی که به خانه، طلا و زر می‌برد، همان کسی‌ست که خیلی شیک، شلیک می‌کند و در عجب می‌مانی چرا به این همه زیر آبی رفتن و سواری گرفتن از مردم، نیز، مدال طلای المپیک نمی‌دهند؟ اصلا در اسلام تنها همین سه ورزش توصیه شده است، بقیه رشته‌ها، پنبه‌ها، پهلوان پنبه‌ها را می‌خواهیم چه کار؟ آری کشتی فرنگی ورزش ما نیست، چون حق نداری دست به پا بزنی و این برای پاچه‌خواران بسی، زور می‌آید. با این همه یک نفر برای ایران، در این رشته، طلا می‌گیرد: محمدرضا گرایی، رفیقِ نوید افکاری. بر گردن یکی مدال طلا و بر گردن دیگری طناب دار. می‌بینی با این همه خونِ دل، هیچ گاه فرصت نخواهد شد تا از تهِ دل خوشحال شوی. بهار نیست، آزادی نیست، شهید نیست، اما جایش خیلی خیلی خالی‌ست. اصلا این چه سرزمینی‌ست که وقتی می‌بری هم دلی هست برای شکستن و شکست؟ #نوید_افکاری #محمدرضا_گرایی #حسن_یزدانی

طلای پشیمان

سرت را بالا بگیر کیمیای قهرمان، غلامرضا تختی هم در المپیک توکیو هم‌بازیِ تمرینی نداشت و چهارم شد. او هم مثل تو از حکومت جور پناهنده شده بود، به وطنی در یک اتاق. آری غلامرضا باشی و به محمد‌رضا خیانت کرده باشی. علیزاده باشی و به علی‌حضرت، به اعلیحضرت خیانت کرده باشی. اصلا همین گونه خوب هست که حرام شدن یک استعداد بیشتر از حرام شدن تنباکو صدا کند. همیشه که نباید، عاقبت تن ندادن، سکوت سکوهای خاوران باشد، گاه به خاورِ دور، به باختران، صدای دختران شنیده می‌شود.
اما حالِ تو را هنگامِ رو به رو شدن با ناهید کیانی، با دخترِ ایرانی، تنها رستمی می‌فهمد که در برابر پاره‌ی تنش به مبارزه ایستاده باشد که او بیش و پیش از سهراب، محتاج نوش دارو باشد. می‌‌خواستند تو حرفت را توی زمین بزنی. اگر شد، توی سر ناهید، خواهرِ زمین بزنی. او گذشته‌ی تو بود، می‌خواستند برای آینده‌ی او، یک پایان رقم بزنی. در جامعه‌ای که مردان، زنان را بازی نمی‌دادند، او هم مانند تو، خود را انداخته بود وسط بازی. در جامعه‌ای که مردانِ امام جمعه و مردانِ شب‌های جمعه، زنان را با دین بازی می‌دادند، او رکاب که هیچ، داشت آپ دولیو چاگی می‌زد. می‌بینی تو گویی اپوزیسیون داخل و خارج ایران، وطن را در برابرِ دور، از وطن، نشانده‌بودند. چه کسی می‌داند چه قدر تلخ گذشته است‌؟ اینگار تو دوباره باید، وطنت را می‌بردی. آن بار داخل چمدان، این بار داخل شیاپ چانگ. همان اندازه گنگ. همین اندازه منگ. 
تو آن هم‌وطن، هم‌رزم، هم‌صدا را می‌بَری و عده‌ای تو را وطن‌فروش صدا می‌زنند. و از آن میان، صدای بلندتر از آنِ کسانی هست که وطن را به چین و روسیه فروخته‌‌اند، همان کسانی که نخست، خود را فروخته‌اند. و هیچ کس نمی‌گوید هر دوی شما، استعدادهایی بودید که تنها می‌خواستید بی سر و صدا ورزشتان، بازیتان، زندگی‌تان را کنید. چون نه طعم استعداد را چشیده‌اند، نه طعم علاقه. نه طعم سر بودن، نه طعم توسری خور، نبودن.
یک عمر دنبال کسی بودند که با نظر خاک را کیمیا کند. چهل و سه سال قبل، از توی ماه، از غرب، از همان جایی که خورشید غروب می‌کند، نظرکرده آمد. ناهیدها را خاک کردند و کیمیا‌ها را از این خاک بیرون کردند. همه شکست خوردیم و آن که برد، رهایی‌اش در رهایی از وطن گره خورد. در همان غرب، در همان جایی که آفتاب ندارد، در همان جایی که خورشید پشت ابرشان با خورشید پشت ابر ما، فرق بسیار دارد. 
حالا سلطان، خوابِ بد دیده است. همه چیز را زیر سر بالش‌های غرب دیده است. می‌خواهد از سر ما با سطل صیانت کند. "هر که پایش را از این اسطبل بیرون گذاشت، خیانت کند. رعیت، اینترنت می‌خواهد چه کار؟ تصاویر فرنگ نباید عریان، باید مثل سقف این‌جا، پوشیده باشند. حلقه‌های سوراخِ المپیک را رها کنید، همت کنید سوراخ‌های شهر فرنگ را بزرگ کنید. تا همه جا شوند‌. تا همه راضی شوند. تا همه ارضا شوند. قسم به گنبد طلای امام رضا، کیمیاها را نفرین کنید اما از طلا گشتن پشیمان نشوید."
#کیمیا_علیزاده #ناهید_کیانی #صیانت_از_فضای_مجازی
 

نقش بر آب

زبانِ خدایان به وقت قرآن بر سر و سر بر سجده گذاشتن، عربی‌ست اما به وقتِ سرکوبِ و سرنیزه، گلوله‌های سربی‌ست. می‌گویند مرداد که از نیمه بگذرد، شخصِ اول و دومِ مملکت سید می‌شوند و سید یعنی ژن خوب یعنی عربی که به این دنیا نیامده، توی آن دنیا به بهشت رفته است. می‌بینی چه قدر بخت، با این قوم یار بوده است که هم‌زبان با آخوندهای درباری به دنیا آمده‌اند؟ اصلا عرب را تنها قومِ غیرفارسی باشد که زبان مادری‌‌اش در مدارس ایران، تدریس می‌شود. اما این همه، تعارفاتی بچه گانه هستند، هر آن که از دیده برفت، از دل برود. هر که از پایتخت دورتر، نانش زیر سنگ‌تر، آبش زیر زمین‌تر. عرب را چه سرنوشتی بهتر از سوخت‌برِ بلوچ و کولبرِ کرد؟ ما نه تنها در مقام ارباب و جغرافیا، در مقام رعیت و تاریخ هم هنوز تعارف داریم. در حمایت از عرب زبان‌های خوزستان می‌گوییم رضاشاه شرمنده‌ایم. کسی به ما نگفته است، برای این که ایران، این نقشه شود، همین میرپنج، تمام قومیت‌ها را سرکوب کرد و آخرین آن‌ها همین قومِ عرب را.
ای قوم به حج رفته، شما را چگونه خدایی‌ست که میان هاجرِ خوزستان و هاجرِ عربستان فرق می‌گذارد؟ مگر یادتان رفته است مردمِ کرمان، اصفهان، یزد، آذربایجان، تهران، تمام ایران برای آن که خاکِ خوزستان از ایران جدا نشود، هشت سال تمام، جان دادند و زیر خاک رفتند؟ اما آب‌ها که از آسیاب افتاد، اهل بیت، سپاه، قرارگاه و پاستور، به جانِ آبِ خوزستان افتادند و خاک آن جا را جهت ادای احترام به روح شهدا، به آسمان فرستادند.
کارون با توام، اگر چه جغرافیای تو نزدیک فرات هست، اما عمرِ تاریخِ شیعه، در همان سال شصت، مثلِ انگشتِ شصت، کوتاه هست. تو را در کدام ناآرامی دستگیر کرده‌اند که این همه سد بر چشمان تو بسته‌اند؟ تو را به خدمتِ کدام سلطان می‌برند؟ به هامون یا بختگان؟ به اصفهان یا آذربایجان؟ نرو به اصفهان، که آهن ذوب می‌کنند، رویِ دختران با اسید آب می‌کنند. کاوه‌ی آهنگرش توی زندان است، امام جمعه‌اش خود، خودِ ظل‌السلطان است. به کرمان مرو که آقا محمد خان حرف سهراب گوش نمی‌کند، او به کوری چشمِ ما، چشم‌ها کور می‌کند. از تو جنازه‌ای خواهند ساخت در تشییع یک جنازه از خودشان. به دارالمومنین، یزد، مرو، با تو در روز روشن گناه می‌کنند، آتشکده‌ها را خاموش می‌کنند. نیکنام هم که باشی شورای نگهبان، تو را به شورای شهر، به شهر، راه نمی‌دهد. به سیستان مرو، آیت‌الله اهل سیستان نیستند، تو را نیز، مثل روح‌الله زم فریب خواهند داد. آن لباس‌های سفید که به تن مردم می‌بینی، لباس عزاست،  مثل همان خوزستان. آخر گفته‌اند چون این دو استان با لباسِ سفید، به عقد سلطان در آمده‌اند، با لباس سفید نیز، از این یتیم‌خانه می‌روند. به آذربایجان هم مرو، ولیعهدی ندیده‌ام که با آب از خواب بیدار شود. چشمان سرخِ دریاچه برای هیچ کس خاطره‌ی خوبی از بیداری باقی نگذاشته است. دیگر برای کسی مهم نیست، رازِ سرخی دریاچه از باکتری‌ها باشد یا خون گریه کردن باکری‌ها.
این مَشک را به کجا می‌بری سقا؟ تمام کارخانه‌های ایران به سوی آن تیر، رها خواهند کرد. خبر نداری ابوالفضل عملدار تنها قرار است زمین، گاو و گوسفند‌های کدخدا را نگاه دارد؟ هم عباس شکست خورده است و هم عباس میرزا‌‌. خوزستان آب ندارد تا غواص‌های کربلای چهار مثل آب ِ خوردن از تاریخ حذف شوند. خوزستان آب ندارد تا مردم با خاکی که نظام بر سرشان ریخته است، تیمم کنند. خوزستان آب ندارد تا مبادا سربازان فرعون، غرق شوند. دوباره آدم‌ها به سینه‌ی دیوارها چسبانده می‌شوند. دوباره آدم‌ها گلوله می‌خورند. دوباره دیوارها گلوله می‌‌خورند. دوباره عکس آدم‌ها به سینه‌ی دیوارها چسبانده می‌شود. همیشه که لب‌ها برای گرفتنِ بوسه نمی‌شود، گاه از سر همان لب‌ها، هزاران جان گرفته می‌شود. همیشه که سرخی، پیامبرِ سرخاب نیست، گاه آب نبوده است، از خشکیِ لب‌هاست که کاسه‌ی خونِ دل، پُر می‌شود. همیشه که لبِ کارون، گل بارون نمی‌شود، گاه گاهی وقتِ تیربارون، هم، می‌شود. همیشه سرِ حسین بالای نیزه نمی‌شود، گاه بالای سرنیزه‌های یزید، فریاد یا حسین می‌شود. لب‌های ایران سیم‌خاردار، نقشه‌ی ایران نقش بر آب، مردم ایران نقش بر زمین. حتی اندکی آب، باقی نگذاشته‌اند برای به قول خودشان، بیعت گرفتن از زنان. آی شاه سلطان حسینِ خواب! تمام ستون‌های چهل‌ستونت به خاطر آب، در آب افتاده است.