شکیات نماز

گاه به احترامِ قربانیان یک فاجعه یک دقیقه سکوت می‌کنند و گاه به احترامِ مسببان همان فاجعه، یک قرن. از آیت الله تا شیطان بزرگ، از خدا تا شیطان، همه با یک چشم انسان را نگاه می‌کنند. دعوا نه بر سرِ سجده، برای انسان که دعوا بر سر سجده‌ی انسان هست. نباید از خاطر به خاک و خون غلتیدن یک انسان آزرده خاطر باشی، باید خود انسانی باشی که به خاک افتاده و گزارده است سجده‌ی خدا و یا شیطان. نباید همه تن چشم شوی باید چشمان تو از کار بیوفتند، لااقل به یک سمت بیوفتند. از بازداشتگاهِ تهران تا پناهگاه آوارگان رفح، تو باید یکی را انتخاب کنی ور نه مهره‌ی خدا یا شیطانی. اگر چه ز دشمنی، فشنگ‌هایشان در جانِ لوله هست اما جان کلامشان همه ضد گلوله هست، هر دو گروه با یقین می‌گویند شک کنید‌‌. شک کنید به وقتِ حمایتِ شیطانِ بزرگ از معترضان کف خیابان در این سوی آب، شک کنید به وقتِ کف زدنِ صدا و سیمای آیت الله برای معترضان دانشگاه در آن سوی آب. آری باید کورکورانه به رنجتان، به رنجِ انسان بودنتان، به انسان بودنتان شک کنید. می‌بینی چگونه حق السکوت را با اعتراضی‌ترین حق انسان یعنی شک، در هم می‌آمیزند؟ چه نمازی می‌گزارند برای خدا و شیطان، چه شکیات نمازی. #رفح #زن_زندگی_آزادی